به نام خدا
از تاکسی پیاده می شوم. کرایه را پیش از پیاده شدن داده ام. فورا می روم زیر سقف کوتاهی. تلفن می زنم. صدایی می گوید بله و من از او می خواهم درب را باز کند تا مجبور نشوم جلوی در منتظر شوم؛
می روم دوش بگیرم. نور برای لحظه ای محوطه ی حمام را فرامی گیرد و هفت هشت ثانیه بعد صدای غرشی مرا به خودم می آورد. بیست دقیقه ای می شود که رسیده ام. جوی آب جلوی خانه سرریز کرده است. باران یک ریز می بارد. میروم کنار پنجره ی آشپزخانه تا کوه ها را نگاه کنم. بخار روی شیشه ها را پوشانده؛ شیشه را پاک می کنم. عجب بارانی است؛
باران قطع می شود. میروم بیرون. ابرها روی کوه ها آرام گرفته اند. کو ها یک سر سبزند؛ چنین صحنه ای ندیده ام. حسرت می خورم که دوربینم تهران است؛ در فکرم که توصیف کوتاهی را روی وبلاگم بگذارم؛ یاد سعید می افتم و حرف هایی که زده ایم. نکند فکر کند این ادامه ی آن حرف هاست. یادم می آید که برایش گفته ام انگیزه ای که نسبت میدهیم با واقعیت بی ارتباط است؛
اتق 205 بلوک 1 خوابگاه زنجان؛
سال پیش همین وقت ها بود که بین 202 و 205 در شک بودم. وضعیت هر دو برایم تشریح شده بود و شک من پابرجا. 202 همان اتاقی می شد که تا به حال تجربه کرده بودم؛ ساکت و آرام، و 205 قرار بود متفاوت باشد؛ من انتخاب خودم را کردم؛ تفاوت 205 و چالش جدیدی که برایم داشت جذاب بود؛ می خواستم بفهمم با شرایط جدید چه طور برخورد خواهم کرد. ریسک کوچکی بود آن موقع که پاداشی بزرگ در او نهفته یافتم.
شاید من نیمی از آن پاداش را گرفته ام چون نیمی از اوقات هفته را در اتاق هستم؛
گرچه 205 دقیقا همان طوری نشد که فکر می کردم ولی برایم لااقل یک فایده داشت و همان یکی برای ستایشش کافی است: احساس می کنم دست و پایم از قبل باز تر است؛ آزاده ترم و همین برایم یک دنیای جدید است؛ شاید به همین دلیل است که از آمدنم به شریف پشیمان نیستم. 205 طبیب بعضی علت های من شد؛ فضایش شاد و مبارک باد؛
از تاکسی پیاده می شوم. کرایه را پیش از پیاده شدن داده ام. فورا می روم زیر سقف کوتاهی. تلفن می زنم. صدایی می گوید بله و من از او می خواهم درب را باز کند تا مجبور نشوم جلوی در منتظر شوم؛
می روم دوش بگیرم. نور برای لحظه ای محوطه ی حمام را فرامی گیرد و هفت هشت ثانیه بعد صدای غرشی مرا به خودم می آورد. بیست دقیقه ای می شود که رسیده ام. جوی آب جلوی خانه سرریز کرده است. باران یک ریز می بارد. میروم کنار پنجره ی آشپزخانه تا کوه ها را نگاه کنم. بخار روی شیشه ها را پوشانده؛ شیشه را پاک می کنم. عجب بارانی است؛
باران قطع می شود. میروم بیرون. ابرها روی کوه ها آرام گرفته اند. کو ها یک سر سبزند؛ چنین صحنه ای ندیده ام. حسرت می خورم که دوربینم تهران است؛ در فکرم که توصیف کوتاهی را روی وبلاگم بگذارم؛ یاد سعید می افتم و حرف هایی که زده ایم. نکند فکر کند این ادامه ی آن حرف هاست. یادم می آید که برایش گفته ام انگیزه ای که نسبت میدهیم با واقعیت بی ارتباط است؛
اتق 205 بلوک 1 خوابگاه زنجان؛
سال پیش همین وقت ها بود که بین 202 و 205 در شک بودم. وضعیت هر دو برایم تشریح شده بود و شک من پابرجا. 202 همان اتاقی می شد که تا به حال تجربه کرده بودم؛ ساکت و آرام، و 205 قرار بود متفاوت باشد؛ من انتخاب خودم را کردم؛ تفاوت 205 و چالش جدیدی که برایم داشت جذاب بود؛ می خواستم بفهمم با شرایط جدید چه طور برخورد خواهم کرد. ریسک کوچکی بود آن موقع که پاداشی بزرگ در او نهفته یافتم.
شاید من نیمی از آن پاداش را گرفته ام چون نیمی از اوقات هفته را در اتاق هستم؛
گرچه 205 دقیقا همان طوری نشد که فکر می کردم ولی برایم لااقل یک فایده داشت و همان یکی برای ستایشش کافی است: احساس می کنم دست و پایم از قبل باز تر است؛ آزاده ترم و همین برایم یک دنیای جدید است؛ شاید به همین دلیل است که از آمدنم به شریف پشیمان نیستم. 205 طبیب بعضی علت های من شد؛ فضایش شاد و مبارک باد؛
